Hüseyin Rahmi'nin önsözünde dönemin tiyatro/oyun yazarlarını beğenmediği için kaleme aldığını ancak roman gibi okunmasını söylediği dram türünde bir eser. 
Okurken sıkılmıyorsunuz, akıcılığı olan bir eser, ancak son perdeye gelince Şahende'ye kızmamak elde değil. İffetini korumak elinde olmasına rağmen bağırmıyor, çağırmıyor, kaçmıyor. Sanki eski aşığı Nuri'den intikam almak istercesine Naime'nin kocası İhsan'a kendini bilerek teslim ediyor gibi. 
Güzel bir kitaptı, okunmasını önerebilirim, 5 üzerinden 4 aldı benden.